- گل حکمت(گُ لِ حِ مَ)
آنچه بر ظرف گلی یا شیشه طلا کنند تا به آتش ترقیده نشود. (از آنندراج) (از غیاث). خاک خالص یک جزء زغال سوده موی خرد مقراض کرده نمک مکلس خطمی، ریم آهن کلس پوست تخم مرغ از هر یک نیم جزء گرفته وبیخته و با سرکه یا لعابی یا شیر خمیر کنند و سخت بورزند و بدان سر آلات تقطیر استوار کنند و هم استخوان شکسته بدان جبر کنند. (یادداشت مؤلف) :
گل ز حکمت به کورۀپوده
گل حکمت به سر براندوده.
نظامی (هفت پیکر ص 137).
در کوزه نهادن و کوزه را در گل حکمت گرفتن و یک شب در تنور گرم که از آتش از وی بیرون کرده باشند نهادن. (ذخیرۀ خوارزمشاهی)
گل ز حکمت به کورۀپوده
گل حکمت به سر براندوده.
نظامی (هفت پیکر ص 137).
در کوزه نهادن و کوزه را در گل حکمت گرفتن و یک شب در تنور گرم که از آتش از وی بیرون کرده باشند نهادن. (ذخیرۀ خوارزمشاهی)
